Արցախցի քաղաքագետ և սոցիոլոգ Դավիթ Կարաբեկյանը գրում է.
Ամենից շատ վախենում եմ Ռուսաստանի Դաշնության միջնորդությամբ ներքին պայմանավորվածություններից, որի համար մեր բանակցողների կազմն ընտրվում է Աստված գիտի, թե ինչ սկզբունքով։ Իսկ արդյունքների մասին տեղեկանում ենք Լաչինի, Ներքին Սուսի և Աղավնոյի հանձնման տեսքով: Իլհամ Ալիևի մեծ սիրով արված հայտարարություններից, ով հաղորդում է, որ ինքը բազմիցս հանդիպել է մեզ հետ, իր լեզվով ասած՝ հայ համայնքի հետ։ Եվ նա նույնիսկ բարի կամքի ժեստ արեց՝ թույլ տալով մեզ լքել Լաչինն ու գյուղերը ոչ թե օգոստոսի 5-ին, այլ արդեն օգոստոսի 25-ին՝ մեր խնդրանքով (նրա կնոջ ծննդյան օրն, պարզվում է, դրա հետ կապ չունի։ ?!)։
Պաշտոնական Ստեփանակերտը պնդում էր, որ Բաքուն ռուս խաղաղապահների միջոցով մեզ սպառնում էր ջարդով։ Եվ ահա, պարզվում է, տերությունը միայն փոքր ՀԷԿ-երի ճակատագիրն է կարողանում որոշել։ Ամենավատն այն է, որ մենք սուտը կուլ տվեցինք՝ աշխատավարձ ստանալու իրավունքի, ճնշումներից ազատվելու, նախարարների, պատգամավորների արտոնությունների համար։
Նրանք սրբեցին իրենց ոտքերը մեր վրա, թքեցին երեսներիս… Մենք էլ ամոթ, սով ստացանք, իսկ անվտանգության փոխարեն՝ ամենօրյա էկզիստենցիալ սպառնալիք։
Որպեսզի դա չկրկնվի…
Անհրաժեշտ է, որ բանակցողների մանդատը և նրանց քննարկած հարցերի շրջանակը որոշվի և հրապարակայնորեն հայտարարվի խորհրդարանի կողմից, պատվիրակության կամ մանդատի ղեկավարի կողմից համաձայնեցված օրակարգը, բանակցությունների ձևաչափը, ինչպես նաև սահմանադրական լիազորությունները խախտելը (ինչպես վերը նշված Բերձոր/Լաչինի հարցում), տարածքների հանձնումը կամ փոխանակումը չպետք է որոշվի առանց խորհրդարանի: Լիազորությունների ցանկացած գերազանցում մեխանիկորեն պետք է գործարկի մարդու (անձանց, եթե խոսքը բոլոր բանակցողների մասին է, ովքեր ընդունել են նրանց) հրաժարականի մեխանիզմը։
Ինչ վերաբերում է մամուլում տարածված տեղեկատվությանը, թե ՌԴ ԶՈւ-ն Բաքվի խնդրանքով Բերձորի միջանցքի գոտում մի շարք դիրքեր է զիջել Ադրբեջանին, սա սկզբունքային հարց է։ Դրանից է կախված՝ միջանցքի նկատմամբ վերահսկողության, Արցախի ժողովրդի իրավունքների ապահովման ո՞ր ձևն է տեղին։ Իսկ դա միջազգային վերահսկողությունն է և միջազգային խաղաղապահ գործողությունը, որում կարող են ներգրավվել նաև ռուս խաղաղապահները։ Իսկ խաղաղապահ գործողության մանդատը պետք է որոշի ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհուրդը։
Ինչ վերաբերում է «Միասնական հայրենիք» կուսակցության նախագահ Սամվել Բաբայանի այն հայտարարությանը, թե Ադրբեջանը չի հանի անցակետը Լաչինից, քանի որ միջազգային մակարդակով ապահովել է այն տեղադրելու իրավունքը։ Մի՞թե չի ստացվի, որ մենք նորից կհայտնվենք կոտրած տաշտակի առաջ, որովհետև մեր ղեկավարությունը չտեղափոխեց կենսապահովման համակարգերը, քանի որ հավատաց Մոսկվայում որոշ առեղծվածային անձանց հավաստիացումներին /ինչ հզոր են նրանք՝ ՀԷԿ-երը չթողեցին, բայց լույսի, գազի կոմունիկացիաները չկարողացան տեղափոխել/:
Ոչ ոք հարկ չհամարեց ներողություն խնդրել ժողովրդից կամ խորհրդարանից, որոնց պահել է մթության մեջ, ում խաբել է։ Եվ մենք ցանկանում ենք, որ աշխարհը հաշվի՞ նստի մեզ հետ և հարգի՞ մեզ:
Forrights.am-ը «Լրագրողներ հանուն մարդու իրավունքների» ՀԿ-ի իրավական-լրատվական կայքն է:
Մեր առաջնահերթ նպատակը մարդու իրավունքների պաշտպանությունն է հրապարակայնացման միջոցով: