Եթե այդ մարդը չարտագաղթեր, Փաշինյանն իշխանության երեսը չէր տեսնի

Չեխիայում հայ համայնքի հետ հանդիպմանը վարչապետ Փաշինյանը իրեն հող հանձնելու մեջ մեղադրող արցախցիներից մեկին հակադարձում է՝ հողը դուք եք հանձնել, որ եկել ապրում եք Պրահայում: Եթե անկեղծ, ես համաձայն եմ վարչապետի հետ: Իսկապես, ինչո՞վ այդ արածը հող հանձնել չէ:

Բայց նախ եթե այդ մարդը չարտագաղթեր, Փաշինյանն իշխանության երեսը չէր տեսնի: Այսինքն, ամեն արտագաղթ երկրի դիմադրողականության անկում է, մարդիկ հեռացել են կոռուպցիայի, կեղծիքների և այլ անօրինականությունների պատճառով, որոնք էլ սնել են իշխանություն վերցնելու Փաշինյանի վճռականությունը: Այսինքն, այդ մարդը, որը Փաշինյանին մեղադրում է հող հանձնելու մեջ, երկրից գնացել է, որ ապրի:

Հիմա Փաշինյանը նրան ակնարկում է, որ գոնե հիմա վերադառնա: բայց հիմա էլ վիճակն ավելի լավ չէ: Այսօր ապրում է Փաշինյանը ու նրա թիմը: Մյուսները կրկին արտագաղթում են: Ահագին մարդ էլ մնացել է, հողը կրկին չի՞ հանձնվում: Իհարկե, հանձնվում է: Փաշինյանն այդ մարդուն մեղադրելով, Պրահայում «կրակել» է իր վրա: Կրակել է, որովհետև ոչ մնալով է, ոչ էլ գնալով, ադրբեջանցին հողը վերցնում է, երբ ուզում է:

Երրորդ, հողը արցախցու այնտեղ ապրելով չի հանձնվել: Հողը հանձնվել է, որովհետև 20 տարի Հայաստանի և Արցախի իշխանությունները թալանել են բանակի փողը: Արցախում ապրելով այդ մարդը սոսկ լեգիտիմացնում էր թալանը, որովհետև եթե բողոքեր, գլխին կտային, նա Փաշինյանի աղմկարար ձայնը չունի, որ լսելի լինի ամբողջ աշխարհին: Հետևաբար, նաև այս կտրվածքով պետք չէր այդ մարդուն մեղադրել հող հանձնելու մեջ, թեպետ, կրկնում եմ, իսկապես, հողը հանձնում են նրանք, որոնք լքում են այդ հողը:

Չորրորդ, եթե հիմա Արցախի ժողովրդական նկարիչը վերադառնա Արցախ, նրա հողը կվերադառնա՞ իրեն: Հիմա էլ են Արցախում ապրում մարդիկ ու Փաշինյանը պաշտոնապես է ասել, որ նրանց հողը պահողը Հայաստանը չէ, այլ՝ Ռուսաստանը: Իսկ մենք տեսնում ենք, թե Ռուսաստանն ինչպես է պահում այդ հողը: Հինգերորդ, գրեթե ամեն օր Հայաստանի իշխանությունները ակնարկում են էսկալացիայի վտանգի մասին: Ինչու՞: Որովհետև էսկալացիայի դեպքում հակադարձելու շատ բան չունեն, թեպետ Հայաստանում ապրում է 2,5 միլիոնից ավելի մարդ: Այսինքն, ո՞րն է մնալու ու գնալու տարբերությունը:

Ես գնացողներին երբեք չեմ արդարացնելու: Բայց անձամբ ես չեմ դատապարտելու նրանց: Որովհետև նրանց այս հողի վրա արարելու ոչ մի գործիք չեմ տալու: Իհարկե, եթե բոլորը գնան, նրանք ինքնին, հենց դրանով արժեզրկելու են Հայաստանի Հանրապետության կամ Արցախի գոյությունը: Բայց գնալը դատապարտելու իրավունքը նրանն է, ով ամեն ինչ է արել, որ նրանք չգնան: Ինչո՞վ է ինչ-որ մեկի այստեղ ապրելը տարբերվում այդ արցախցի նկարչի այստեղ չապրելուց:

Հետևաբար, Պրահայում Փաշինյանը չպետք է շարքային հային մեղադրեր դավաճանության մեջ: Որովհետև այստեղ ապրող միլիոնավոր նույնքան շարքային հայերի կյանքը հաստատ այդ մեկի կյանքից լավը չէ, այդ միլիոնավորներից տասնյակ հազարներն էլ հաստատ մասնակցում են ամերիկյան «Գրին Քարտ»-երի խաղարկությանը: Նրանք վաղվա դավաճաններն են, չէ՞: Բայց նրանք Փաշինյանի իշխանության դաշտում են «դավաճան», ի տարբերություն արցախցի այդ նկարչի: Նրանց մասին ի՞նչ կասի Փաշինյանը, որի ղեկավարած երկրում ապրելուց ուղղակի շնչահեղձ ես լինում:

Մհեր Արշակյան